آنچه تا كنون از آن غفلت شده، تبعات رهاكردن بيش از ۲۰ ميليارد ته سيگار در محيط زندگي موجودات زنده است. به عبارت ديگر حدود هفت هزار ماده شيميايي كه به تنهايي ۷۰ ماده سرطانزا را در محل زندگي ما رها ميكنند. اگر سيگارها، اصولاً بدون فيلتر ساخته شوند، هر چند ممكن است اثرات آني و مضر آنها بر فرد استعمالكننده در كوتاهمدت بيشتر باشد اما عواقب و خسارتهاي بلندمدت آن بر محيط زيست كمتر خواهد بود و زباله كمتري هم توليد خواهد شد. يك آزمايش ساده نشان ميدهد اگر ته سيگار را به مدت ۹۶ ساعت در يك ليتر آب قرار دهيم، مواد سمي موجود در آن براي كشتن هر نوع ماهي آب شيرين يا آب شور كافي است. بسياري از كودكان با ته سيگار بازي ميكنند و حتي برخي حيوانات آن را به اشتباه ميخورند. در نتيجه ته سيگار رهاشده در محيط زيست ميتواند خسارتهاي جبرانناپذيري به سلامت جانداران وارد كند. ته سيگار، پسماند ظاهراً كوچكيست كه به راحتي در هر جايي رهايش ميكنيم و فكر ميكنيم كه كار تمام شده، در حالي كه ماجرا تازه شروع شده است. ته سيگار يك ماده مصنوعي و غير قابل تجزيه است. در فيلتر باقيمانده از سيگارهاي دود شده، مواد سمي و فلزات سنگين خطرناك ديگري چون نيكوتين، سرب، مس و كروم هم وجود دارد كه در يك بسته متشكل از ۱۲ هزار الياف پلاستيكي در هم تنيده مانند استات سلولز و تجزيهناپذير جاسازي شدهاند. موادي كه سالانه سبب مرگ ميليونها پرنده و آبزيان ساكن در تالابها، درياچهها، رودخانهها و درياهاي آزاد ميشوند. چرخه شومي كه البته در زنجيره غذايي در نهايت به انسان هم باز ميگردد. ايرانيها هم روزانه معادل ۳۰ ميليارد تومان سيگار ميكشند. سالانه نزديك به ۶۰ ميليارد نخ سيگار در كشور مصرف ميشود كه بين ۱۵ تا ۲۵ ميليارد آن قاچاق است. اين روزها در كشور به دليل استفاده بيش از حد مردم از سيگار و قليان انواع بيماريها در بين آنها رواج پيدا كرده و در افراد سيگاري بيماريهاي ريوي ۲۰ تا ۳۰ و بيماريهاي قلبي ۳ تا ۴ برابر بيشتر است. آمار ديگري حكايت از اين دارد كه ايرانيان روزانه ۸ تا ۱۰ ميليارد تومان براي سيگار هزينه ميكنند و بيشتر كساني كه سرطان ريه دارند مصرفكننده سيگار هستند. بر اساس آخرين آمار در سال ۸۹، هر خانوار ايران در اين سال بالغ بر ۵۲ هزار تومان معادل ۰.۴ درصد از كل سبد هزينه خود را صرف خريد سيگار كرده است، متوسط ۱۱۴۷ نخ سيگار مصرف كرده است كه از اين تعداد ۵۱۸ نخ سيگار توليد داخلي و ۶۲۹ نخ معادل ۵۷ بسته سيگار خارجي بوده است. اما مقايسهاي در بين استانهاي كشور نشان ميدهد، هر خانوار بوشهري در اين سال با هزينه كرده رقمي معادل ۱۱۵ هزار تومان بيشترين ميزان مصرف سيگار را داشته است و بعد از استان بوشهر استانهاي آذربايجان غربي، گيلان، كرمان و قزوين رتبههاي بعدي را در ميزان مصرف دخانيات به خود اختصاص داده اند، البته اين به معني بالاتر بودن سهم از كل بازار مصرف دخانيات نيست بلكه نشان دهنده ميزان هزينه اختصاص پيدا كرده توسط هر خانوار در اين استان به سيگار در مقايسه با خانوارهاي ساكن ديگر استانهاي كشور بوده است.
آنچه تا كنون از آن غفلت شده، تبعات رهاكردن بيش از ۲۰ ميليارد ته سيگار در محيط زندگي موجودات زنده است. به عبارت ديگر حدود هفت هزار ماده شيميايي كه به تنهايي ۷۰ ماده سرطانزا را در محل زندگي ما رها ميكنند. اگر سيگارها، اصولاً بدون فيلتر ساخته شوند، هر چند ممكن است اثرات آني و مضر آنها بر فرد استعمالكننده در كوتاهمدت بيشتر باشد اما عواقب و خسارتهاي بلندمدت آن بر محيط زيست كمتر خواهد بود و زباله كمتري هم توليد خواهد شد. يك آزمايش ساده نشان ميدهد اگر ته سيگار را به مدت ۹۶ ساعت در يك ليتر آب قرار دهيم، مواد سمي موجود در آن براي كشتن هر نوع ماهي آب شيرين يا آب شور كافي است. بسياري از كودكان با ته سيگار بازي ميكنند و حتي برخي حيوانات آن را به اشتباه ميخورند. در نتيجه ته سيگار رهاشده در محيط زيست ميتواند خسارتهاي جبرانناپذيري به سلامت جانداران وارد كند. ته سيگار، پسماند ظاهراً كوچكيست كه به راحتي در هر جايي رهايش ميكنيم و فكر ميكنيم كه كار تمام شده، در حالي كه ماجرا تازه شروع شده است. ته سيگار يك ماده مصنوعي و غير قابل تجزيه است. در فيلتر باقيمانده از سيگارهاي دود شده، مواد سمي و فلزات سنگين خطرناك ديگري چون نيكوتين، سرب، مس و كروم هم وجود دارد كه در يك بسته متشكل از ۱۲ هزار الياف پلاستيكي در هم تنيده مانند استات سلولز و تجزيهناپذير جاسازي شدهاند. موادي كه سالانه سبب مرگ ميليونها پرنده و آبزيان ساكن در تالابها، درياچهها، رودخانهها و درياهاي آزاد ميشوند. چرخه شومي كه البته در زنجيره غذايي در نهايت به انسان هم باز ميگردد. ايرانيها هم روزانه معادل ۳۰ ميليارد تومان سيگار ميكشند. سالانه نزديك به ۶۰ ميليارد نخ سيگار در كشور مصرف ميشود كه بين ۱۵ تا ۲۵ ميليارد آن قاچاق است. اين روزها در كشور به دليل استفاده بيش از حد مردم از سيگار و قليان انواع بيماريها در بين آنها رواج پيدا كرده و در افراد سيگاري بيماريهاي ريوي ۲۰ تا ۳۰ و بيماريهاي قلبي ۳ تا ۴ برابر بيشتر است. آمار ديگري حكايت از اين دارد كه ايرانيان روزانه ۸ تا ۱۰ ميليارد تومان براي سيگار هزينه ميكنند و بيشتر كساني كه سرطان ريه دارند مصرفكننده سيگار هستند. بر اساس آخرين آمار در سال ۸۹، هر خانوار ايران در اين سال بالغ بر ۵۲ هزار تومان معادل ۰.۴ درصد از كل سبد هزينه خود را صرف خريد سيگار كرده است، متوسط ۱۱۴۷ نخ سيگار مصرف كرده است كه از اين تعداد ۵۱۸ نخ سيگار توليد داخلي و ۶۲۹ نخ معادل ۵۷ بسته سيگار خارجي بوده است. اما مقايسهاي در بين استانهاي كشور نشان ميدهد، هر خانوار بوشهري در اين سال با هزينه كرده رقمي معادل ۱۱۵ هزار تومان بيشترين ميزان مصرف سيگار را داشته است و بعد از استان بوشهر استانهاي آذربايجان غربي، گيلان، كرمان و قزوين رتبههاي بعدي را در ميزان مصرف دخانيات به خود اختصاص داده اند، البته اين به معني بالاتر بودن سهم از كل بازار مصرف دخانيات نيست بلكه نشان دهنده ميزان هزينه اختصاص پيدا كرده توسط هر خانوار در اين استان به سيگار در مقايسه با خانوارهاي ساكن ديگر استانهاي كشور بوده است.